1. شناسایی نیازهای آموزشی:

• بررسی و تحلیل نیازهای آموزشی متخصصان در صنعت مورد نظر.
• تعامل با اساتید و متخصصان صنعت برای درک چالش‌ها و کمبودهای مهارتی.
• شناسایی قوانین و مقررات مرتبط که بر فعالیت‌های حرفه‌ای تأثیر می‌گذارد.

2. تعامل با ذی‌نفعان قانونی:

• مشاوره با نهادهای قانونی و مقررات‌گذار برای درک الزامات قانونی.
• هماهنگی با سازمان‌های صدور گواهی و استانداردهای ملی و بین‌المللی.
• دریافت بازخورد از سازمان‌ها و شرکت‌های مرتبط در حوزه‌های تخصصی.

3. توسعه محتوای آموزشی:

• تدوین محتوای آموزشی مطابق با نیازها و الزامات قانونی.
• استفاده از تجربه اساتید برای تولید مطالب تخصصی و کاربردی.
• در نظر گرفتن روش‌های تدریس متنوع مانند کارگاه‌ها، دوره‌های آنلاین، و مطالعه موردی.

4. طراحی دوره‌های آموزشی:

• تنظیم ساختار دوره‌های آموزشی با تکیه بر اصول یادگیری بالغین.
• ایجاد محتوای تعاملی که بتواند مشارکت فعال یادگیرندگان را فراهم کند.
• برنامه‌ریزی برای ارزیابی مستمر و سنجش مهارت‌های اکتسابی.

5. بازآموزی و به‌روزرسانی:

• طراحی برنامه‌های بازآموزی مستمر برای حفظ و به‌روزرسانی مهارت‌ها.
• ایجاد دوره‌های تخصصی پیشرفته برای کارشناسان حرفه‌ای.
• فراهم کردن فرصت‌های یادگیری تجربی و پژوهش‌های جدید در حوزه تخصصی.

6. ارزیابی و بازخورد:

• ارزیابی اثربخشی برنامه‌های آموزشی از طریق نظرسنجی‌ها و تحلیل عملکرد.
• دریافت بازخورد از اساتید، شرکت‌کنندگان، و ذی‌نفعان قانونی.
• بهبود و به‌روزرسانی مداوم برنامه‌ها براساس بازخوردها و تغییرات در نیازها و مقررات.