1. شناسایی نیازهای آموزشی:

  • بررسی و تحلیل نیازهای آموزشی متخصصان در صنعت مورد نظر.
  • تعامل با اساتید و متخصصان صنعت برای درک چالش‌ها و کمبودهای مهارتی.
  • شناسایی قوانین و مقررات مرتبط که بر فعالیت‌های حرفه‌ای تأثیر می‌گذارد.

2. تعامل با ذی‌نفعان قانونی:

  • مشاوره با نهادهای قانونی و مقررات‌گذار برای درک الزامات قانونی.
  • هماهنگی با سازمان‌های صدور گواهی و استانداردهای ملی و بین‌المللی.
  • دریافت بازخورد از سازمان‌ها و شرکت‌های مرتبط در حوزه‌های تخصصی.

3. توسعه محتوای آموزشی:

  • تدوین محتوای آموزشی مطابق با نیازها و الزامات قانونی.
  • استفاده از تجربه اساتید برای تولید مطالب تخصصی و کاربردی.
  • در نظر گرفتن روش‌های تدریس متنوع مانند کارگاه‌ها، دوره‌های آنلاین، و مطالعه موردی.

4. طراحی دوره‌های آموزشی:

  • تنظیم ساختار دوره‌های آموزشی با تکیه بر اصول یادگیری بالغین.
  • ایجاد محتوای تعاملی که بتواند مشارکت فعال یادگیرندگان را فراهم کند.
  • برنامه‌ریزی برای ارزیابی مستمر و سنجش مهارت‌های اکتسابی.

5. بازآموزی و به‌روزرسانی:

  • طراحی برنامه‌های بازآموزی مستمر برای حفظ و به‌روزرسانی مهارت‌ها.
  • ایجاد دوره‌های تخصصی پیشرفته برای کارشناسان حرفه‌ای.
  • فراهم کردن فرصت‌های یادگیری تجربی و پژوهش‌های جدید در حوزه تخصصی.

6. ارزیابی و بازخورد:

  • ارزیابی اثربخشی برنامه‌های آموزشی از طریق نظرسنجی‌ها و تحلیل عملکرد.
  • دریافت بازخورد از اساتید، شرکت‌کنندگان، و ذی‌نفعان قانونی.
  • بهبود و به‌روزرسانی مداوم برنامه‌ها براساس بازخوردها و تغییرات در نیازها و مقررات.
keyboard_arrow_up