1. شناسایی نیازهای آموزشی:
- بررسی و تحلیل نیازهای آموزشی متخصصان در صنعت مورد نظر.
- تعامل با اساتید و متخصصان صنعت برای درک چالش‌ها و کمبودهای مهارتی.
- شناسایی قوانین و مقررات مرتبط که بر فعالیت‌های حرفه‌ای تأثیر می‌گذارد.
2. تعامل با ذی‌نفعان قانونی:
- مشاوره با نهادهای قانونی و مقررات‌گذار برای درک الزامات قانونی.
- هماهنگی با سازمان‌های صدور گواهی و استانداردهای ملی و بین‌المللی.
- دریافت بازخورد از سازمان‌ها و شرکت‌های مرتبط در حوزه‌های تخصصی.
3. توسعه محتوای آموزشی:
- تدوین محتوای آموزشی مطابق با نیازها و الزامات قانونی.
- استفاده از تجربه اساتید برای تولید مطالب تخصصی و کاربردی.
- در نظر گرفتن روش‌های تدریس متنوع مانند کارگاه‌ها، دوره‌های آنلاین، و مطالعه موردی.
4. طراحی دوره‌های آموزشی:
- تنظیم ساختار دوره‌های آموزشی با تکیه بر اصول یادگیری بالغین.
- ایجاد محتوای تعاملی که بتواند مشارکت فعال یادگیرندگان را فراهم کند.
- برنامه‌ریزی برای ارزیابی مستمر و سنجش مهارت‌های اکتسابی.
5. بازآموزی و به‌روزرسانی:
- طراحی برنامه‌های بازآموزی مستمر برای حفظ و به‌روزرسانی مهارت‌ها.
- ایجاد دوره‌های تخصصی پیشرفته برای کارشناسان حرفه‌ای.
- فراهم کردن فرصت‌های یادگیری تجربی و پژوهش‌های جدید در حوزه تخصصی.
6. ارزیابی و بازخورد:
- ارزیابی اثربخشی برنامه‌های آموزشی از طریق نظرسنجی‌ها و تحلیل عملکرد.
- دریافت بازخورد از اساتید، شرکت‌کنندگان، و ذی‌نفعان قانونی.
- بهبود و به‌روزرسانی مداوم برنامه‌ها براساس بازخوردها و تغییرات در نیازها و مقررات.
